Er wordt veel geschreeuwd in de twee korte romans van Édouard Louis, Weg met Eddy Bellegueule en Geschiedenis van geweld, en ook veel gespuugd. Vaak gebeurt het ook min of meer tegelijkertijd, alsof spuug de materiële vorm van taal is, een betrouwbaarder betekenisdrager dan woorden, die vaak verkeerd worden begrepen. Op de eerste bladzijde van Weg met Eddy Bellegueule wordt de verteller op school in zijn gezicht gespuugd. ‘De lange met het rode haar spuugde Hier, voor in je smoel. De klodder liep langzaam over mijn gezicht, geel en dik zoals dat luidruchtige slijm dat de keel van bejaarden en van zieke mensen verstopt.’ Het is gruwelijk efficiënt. De woorden die de lange met het rode haar heeft uitgespuugd (en die zijn gecursiveerd, zoals alle uitspraken van personages uit het arbeidersmilieu) worden ingebed tussen ‘spuugde’ en ‘de klodder’, waardoor spuug en woorden niet van elkaar gescheiden zijn, één enkele materiële aanranding die niet kan worden weggeveegd. Door Matthew Stadler.

Voor wie schoor ik me nog? Er is een diepe breuk in mijn rituelen ontstaan. De treinen naar Amsterdam (daarvoor maakte ik die thermos thee), de belangrijke vergaderingen en toevallige ontmoetingen, de koffies bij De Zwart – de openbaarheid is geïnfecteerd, en zal, niet-medische mondkapjes ten spijt, mijn rol daarin nog wel even blokkeren. Die eerste tijd waren er natuurlijk ook nog amper beeldvergaderingen, en meden we zelfs onze vertrouwde speeltuin. Ik zou mijn ongeschoren gezicht nog slechts delen met mijn vriendin en kinderen, de mensen die ook het eerst in een virusbesmetting zouden delen. Door Daan Stoffelsen.

Vier keer per jaar gooit rekto:verso in Vooruit in Gent hun redactionele kookpot open om er samen met lezers en auteurs extra ideeën en ingrediënten in te doen. Je bent op 7 oktober van harte welkom bij de tweede open redactieraad van dit seizoen om mee te brainstormen over het thema van hun lentenummer: monsters.