Er wordt veel geschreeuwd in de twee korte romans van Édouard Louis, Weg met Eddy Bellegueule en Geschiedenis van geweld, en ook veel gespuugd. Vaak gebeurt het ook min of meer tegelijkertijd, alsof spuug de materiële vorm van taal is, een betrouwbaarder betekenisdrager dan woorden, die vaak verkeerd worden begrepen. Op de eerste bladzijde van Weg met Eddy Bellegueule wordt de verteller op school in zijn gezicht gespuugd. ‘De lange met het rode haar spuugde Hier, voor in je smoel. De klodder liep langzaam over mijn gezicht, geel en dik zoals dat luidruchtige slijm dat de keel van bejaarden en van zieke mensen verstopt.’ Het is gruwelijk efficiënt. De woorden die de lange met het rode haar heeft uitgespuugd (en die zijn gecursiveerd, zoals alle uitspraken van personages uit het arbeidersmilieu) worden ingebed tussen ‘spuugde’ en ‘de klodder’, waardoor spuug en woorden niet van elkaar gescheiden zijn, één enkele materiële aanranding die niet kan worden weggeveegd. Door Matthew Stadler.

Drie vrouwen wandelen op een rij. Ze hebben de armen in elkaar gehaakt en kletsen kwetterend en luidruchtig. Erachter twee puberende meisjes, die allebei kijken alsof ze zich te goed voor dit gezelschap voelen, en een pokdalige jongen, nors turend op zijn telefoon. Een tweetal jonge kinderen en een zo te zien jonge vader die nog voldoende energie heeft om zich volledig in het spel te storten, doen het zand van de kleine weggetjes naast het duinpad vrolijk opstuiven.

En hij danst. Iedere beweging klopt: zijn lichaam kronkelt, buigt en draait, hij schuift als een tot leven gewekt standbeeld over het podium, mijn blik wordt er onophoudelijk naar toe getrokken. Zijn stem verspreidt zich als een mistwolk over de zaal, de ruimte wordt door de felle spots steeds weer in lichterlaaie gezet. Ik word me opnieuw bewust van de deinende bewegingen van de mensen om me heen, merk hoe vanzelfsprekend dat allemaal lijkt te gaan. Schoorvoetend kijk ik rond, ik besef dat dit het moment is om in actie te komen, om mee te gaan doen. Maar het juiste moment dient zich niet aan, ik blijf onbeweeglijk staan.

Van een bevriende muzikant kreeg ik een muziekstuk te beluisteren. Hij stuurde me het audiobestand toe. Het was nog niet af en het had geen titel. Het had überhaupt geen tekst. Het was een lange, instrumentele, hypnotiserende improvisatie. Hij noemde het een drone.