Nieuws
Thijs Lijster begeleidt Mira Aluç
Een nieuw mentoraat! Thijs Lijster begeleidt Mira Aluç bij het herschrijven van haar essay ‘Voor alle gedomicilieerde barbaren’.
In ‘Voor alle gedomicilieerde barbaren’ vermengt Aluç fictie met filosofische bronnen en reflectie om zo de vraag ‘Waar kom je vandaan?’ te onderzoeken. Deze vraag is volgens Aluç niet onschuldig, ze is exemplarisch voor het probleem van de multiculturele samenleving, waarin mensen niet als mens worden gezien maar gecategoriseerd op basis van hun afkomst. Deze categorisering gaat voorbij aan menselijke waardigheid, betoogt Aluç, omdat het mensen reduceert tot onderdeel van De Grote Ander.
Aluç schrijft essays en proza en publiceerde eerder in Tirade, op Tirade.nu en op De Internet Gids. In 2015 behaalde ze haar Bachelor Autonome Beeldende Kunst aan de KABK te Den Haag. Op dit moment woont ze in Antwerpen en studeert Filosofie aan de Universiteit Antwerpen.
Lijster is universitair docent kunst- en cultuurfilosofie en verbonden aan de Rijksuniversiteit Groningen en de Universiteit Antwerpen. Tot zijn publicaties behoren De grote vlucht inwaarts (2016) en Kijken, proeven, denken (2019). In 2010 won hij de Prijs voor de Jonge Kunstkritiek en in 2018 de essayprijs van de Koninklijke Academie voor Nederlandse Taal- en Letterkunde.
Vrijwel aan het begin van het mentoraat beseften Jilt Jorritsma en Jan Postma dat Jorritsma’s essay ‘Ik, anachronisme’ geen goed uitgangspunt voor het traject was. Het essay dat Jorritsma vervolgens schreef verschijnt in het novembernummer van Revisor. Essayist en mentor blikken terug op het traject.
Onlangs gingen Basje Boer en Christine Geense samen aan de slag met Geenses essay ‘Niet alleen Love Is Blind’. Tijdens het kijken van Love Is Blind, een datingshow op Netflix, realiseerde Geense zich welke realiteit reality tv ons werkelijk toont. Waar proza, comics en audiovisueel werk in de afgelopen jaren zijn overgestapt op een realistischer portrettering van vrouwen, bijt reality tv zich vast in de tropen van weleer, met name in het stereotype van de vrouw als boosdoener.
Onlangs gingen René Kooiker en Daan Stoffelsen aan de slag met Kooikers essay ‘De literatuurfabriek’. Als student in de VS zag Kooiker vele vrienden cursussen creative writing volgen en las hij boeken en kritieken over MFA-programma’s. Ook had iedereen het over de serie Girls, waar hoofdpersoon Hanna Horvath aan haar ouders verklaart dat ze misschien wel ’the voice of my generation is’, of in elk geval ‘a voice, of a generation’. Wat, zo vroeg hij zich af, moet je doen om de stem van je generatie te worden? Ben je dat gewoon, of valt dat te onwikkelen?