Vrijwel aan het begin van het mentoraat beseften Jilt Jorritsma en Jan Postma dat Jorritsma’s essay ‘Ik, anachronisme’ geen goed uitgangspunt voor het traject vormde. Het essay dat Jorritsma vervolgens schreef verschijnt in het novembernummer van Revisor. Essayist en mentor vertellen over het begeleidingstraject.

‘In Café Luxembourg in Amsterdam waren Jan en ik het snel eens: de actualiteit had mijn essay ingehaald, het moest volledig op de schop,’ zegt Jorritsma.

‘Van het oorspronkelijke stuk is weinig meer terug te vinden, behalve dan het hoofdthema: tijd. Jan wees me erop dat ik te veel mijn best deed om oud en wijs over te komen, door veel moeilijke woorden te gebruiken en naar anderen te verwijzen. Ik moest erkennen dat hij daarin gelijk had en heb het stuk op zijn aanraden veel persoonlijker gemaakt. Door een pijnlijk deel van mijn eigen familiegeschiedenis in het essay te verweven, heeft het nu meer weg van een kort verhaal en voelt het meer als iets van mijzelf. Sindsdien durf ik meer weg te laten, waardoor er meer rust in mijn schrijfsels zit.’

Postma:

‘Jilts essay was, zo scheen het me toe, iets dat zowel achter hem als de rest van de wereld lag. Andere zaken die hem bezighielden, hooguit losjes verwant aan wat ervoor kwam, leken vruchtbaardere grond te bieden. Wat ik niet had verwacht was dat het zo hele proces zo voorspoedig zou verlopen, de stappen die Jilt per opgestuurde versie nam waren indrukwekkend net als de vrijheid die hij zichzelf als schrijver durfde te veroorloven.’

Nieuwsgierig naar het essay? Hier lees je waar je Revisor 21 kunt bestellen.