In februari dit jaar startte het eerste traject van De Nieuwe Garde. Dirk Vis ging met Elsbeth Ronner aan de slag met Ronners essay ‘Googles ludieke architectuur’. Vorige week verscheen Ronners stuk onder de titel ‘Googles Technate: spelen in een hof van heden, met commandotoren’ in het nieuwe nummer van De Nederlandse Boekengids. We vroegen ze hoe ze op het mentoraat terug kijken.

Ronner:

‘Dirk Vis heeft meegewerkt aan het herschrijven van het essay “Googles Technate”. De basis van het essay lag er al, maar met behulp van de kritische blik van Dirk is de inhoud enorm aangescherpt. Het belangrijkste punt was de bepaling van het publiek voor het stuk. Zonder een duidelijk idee hierover bleek het artikel te veel te zweven.

Het was interessant om van gedachten te wisselen over de manier waarop ik de boodschap ook daadwerkelijk in de juiste woorden kan vatten om tot een goed begrip te komen bij de lezer. Vervolgens is het stuk nog een paar keer op en neer gegaan om het aan te scherpen. Het is een goede leerschool om kritiek te krijgen van een aandachtige lezer. Sommige delen waar ik aan gehecht ben geraakt zijn er met een botte bijl uitgehaald om de tekst direct een stuk duidelijker te maken. Het was een genoegen om op dat niveau over een artikel te kunnen spreken.’

‘Elsbeth Ronner combineert een kritische geest met leergierigheid. De gesprekken waren steeds bijzonder vruchtbaar en haar motivatie aanstekelijk,’ zegt Vis over het begeleidingstraject. Nadat het stuk door Ronner naar een specifiek publiek toegeschreven was, was de vraag via welk medium dat publiek het best te bereiken is. Vis:

‘Wie cultuurkritiek bedrijft moet bedenken voor welk publiek het bestemd is. We ondervonden aan den lijve dat vervolgens ieder tijdschrift anders denkt over hoe dat publiek te benaderen. Elsbeth is niet bang daar een standpunt over in te nemen. Nu haar stuk in De Nederlandse Boekengids verschijnt, kan ze zich daar meten met de beste essayisten en critici van Nederland.’

Nieuwsgierig naar het stuk? Lees bij ons alvast de eerste alinea’s van Ronners essay.