Vorige maand publiceerde De Groene Amsterdammer Emma van Meijerens essay ‘De vriendin als ghostwriter’ op zijn website. Hoe kijken Van Meijeren en haar mentor Miriam Rasch inmiddels terug op het mentoraat?

‘Emma is een onvermoeibare schrijver en die kwaliteit zie je ook terug in haar essay. Het is rijk aan bronnen en ervaringen, maar ook aan wendingen en inzichten. Er zitten meerdere scharnierpunten in, waardoor de lezer steeds weer anders over het onderwerp gaat nadenken,’ merkt Rasch op.

‘Om dat goed te laten werken hebben we veel gesproken over structuur, dosering en waar en wanneer je in welke mate expliciet moet zijn. Hoe je op woordniveau draden kunt spannen tussen de verschillende onderdelen, die uiteenlopen van hardcore filosofie tot jeugdherinneringen. Als ik nu terugdenk aan het essay zie ik zo’n rondedans voor me waarbij je door de ruimte wervelt en steeds bij een andere partner uitkomt. Ik meen dat ik al de eerste keer dat we elkaar ontmoetten aan Emma vroeg of ze niet stiekem bezig was een boek te schrijven over dit onderwerp. Het zou me niets verbazen als dat er alsnog een keer van komt.’

Van Meijeren:

‘Miriam is een oplettende en gulle mentor. Haar mentoraat kwam op mijn pad op het moment dat ik me afvroeg wat er zou gebeuren wanneer ik zou schrijven zonder te vertrekken vanuit de verwachtingen van een concrete publicatie(stijl). Miriam voelde dat verlangen perfect aan en moedigde me aan vrij te denken. Tijdens het proces dat volgde was ze geduldig, en hielp ze mij aan praktische middelen om verder te komen. Haar feedback was scherp en gelaagd, het was eerlijk maar nooit ontmoedigend. Haar oprechte interesse in het onderwerp en mijn persoonlijke motivatie om erover te schrijven voelden als een warm bad en werkte niet alleen motiverend voor dit essay maar ook voor mijn schrijverschap in het algemeen.’

Benieuwd naar het essay? Je leest het op de Groene.nl.