Onder begeleiding van Désanne van Brederode onderzoekt Emma van Haastert in haar essay het spanningsveld tussen haarzelf, het papier en de wereld om haar heen. Schrijven is voor haar als het roken van een sigaret. Maar ze vraagt zich af in hoeverre deze verslaving nog houdbaar is.

Emma van Haastert (1997) studeert op dit moment af als Woordkunstenaar aan het Conservatorium van Antwerpen, met een audiodocumentaire over haar Nederlandse voorouder in voormalig Nederlands-Indië, getiteld ‘Mijn naam is haas’. Hiervoor behaalde ze een bachelor Psychologie en Rechten aan de Universiteit Utrecht. In haar werk onderzoekt ze onderhuidse lagen in de maatschappij en vormen van het menszijn die gaan voorbij sociale wenselijkheid en ingesleten gewoontes. Waar ongemak groeit weet Emma: dít wil ik van dichterbij bekijken.

Désanne van Brederode (1970) studeerde filosofie en is debuteerde in 1994 met de roman Ave Verum Corpus -gegroet waarlijk lichaam bij uitgeverij Querido. Nadien verschenen er bij dezelfde uitgeverij nog negen romans van haar hand, en tevens non-fictie en een dichtbundel, getiteld Verzonnen grond (2018). Désanne schrijft columns en artikelen en geeft lezingen, vaak met een levensbeschouwelijke inslag. Haar laatste essayboek, uit 2024, heet Hoe het vuur te redden – een filosofische zoektocht.
In Waarover ik niet spreken kan – brief van een overlever (Lemniscaat, december 2024) gaf ze het verhaal van Khaled al Kordi, een jongeman die de martelgevangenissen van het Assadregime overleefde, op originele wijze vorm: als intieme brief aan een Nederlandse ex-geliefde.

Dit mentortraject wordt mede mogelijk gemaakt met steun van de Van Bijleveltstichting.