En hij danst. Iedere beweging klopt: zijn lichaam kronkelt, buigt en draait, hij schuift als een tot leven gewekt standbeeld over het podium, mijn blik wordt er onophoudelijk naar toe getrokken. Zijn stem verspreidt zich als een mistwolk over de zaal, de ruimte wordt door de felle spots steeds weer in lichterlaaie gezet. Ik word me opnieuw bewust van de deinende bewegingen van de mensen om me heen, merk hoe vanzelfsprekend dat allemaal lijkt te gaan. Schoorvoetend kijk ik rond, ik besef dat dit het moment is om in actie te komen, om mee te gaan doen. Maar het juiste moment dient zich niet aan, ik blijf onbeweeglijk staan.